Gwałt jest przeżyciem silnie traumatyzującym.

Zapisuje się we wspomnieniach, emocjach i ciele kobiety nieraz na wiele lat. Wiąże się z przekroczeniem granic i brutalnym wtargnięciem w intymną przestrzeń osoby powodując utratę poczucia bezpieczeństwa i kontroli nad życiem.

Powoduje dezintegrację; życie osoby rozsypuje się na mnóstwo drobnych kawałków, które są jak otwarta rana. Osoba traci spójność swojego „ja”.

Pierwszy moment po gwałcie jest straszliwym bólem psychicznym i fizycznym. Wiąże się z szokiem i niejednokrotnie z niedowierzaniem. Brakuje słów aby go opisać. Jest jak trzęsienie ziemi, które otwiera przepaść. Osoba próbuje sobie nad tą przepaścią na nowo zorganizować życie tak, jakby nic się nie stało. Próbuje zapomnieć i powrócić do życia. Ale życie sprawia nieznośny ból. Każdy dzień, każdy krok powoduje otwieranie się rany nawet jeżeli wyparliśmy zdarzenie ze świadomości.

Człowiek w sytuacji zagrożenia życia i/lub zdrowia uruchamia mechanizmy obronne, które pozwalają mu przetrwać. Jednym z takich mechanizmów może być wyparcie, tłumienie, czy dysocjacja.

U osób, które doświadczyły gwałtu może wystąpić zespół stresu pourazowego.

Po przeżyciu gwałtu mogą pojawiać się:

• natarczywe wspomnienia,
• koszmary senne i zaburzenia snu,
• epizody depersonalizacji, czyli poczucie oddzielenia lub obcości od siebie,
• brak adekwatnego odczuwania własnych emocji albo własnego ciała,
• nagłe uczucie jakby wydarzenie znów miało miejsce,
• przesadna wrażliwość na bodźce,
• niepamięć wydarzenia,
• nadmierna czujność,
• trudności w koncentrowaniu się,
• zaburzenia odżywiania,
• unikanie działań lub sytuacji, które mogłyby wywołać dramatyczne wspomnienia,
• izolacja społeczna.

Gwałt może wywołać szereg zaburzeń psychicznych takich jak nawracające stany depresyjne, zaburzenia lękowe, nerwicę natręctw. Wyparte ze świadomości, nie przeżyte emocje ujawniają się pod postacią objawów psychosomatycznych. Zaczyna chorować ciało, które czuje się cały czas zagrożone.

Niewyrażony krzyk, szloch, rozpacz zostają zablokowane w ciele i uwięzione w gardle, tym samym przyczyniając się do powstania chorób w tym obszarze.

Zdarzenie, które nie zostało wypowiedziane, wykrzyczane żyje w naszej wewnętrznej przestrzeni. Atakuje nas. Nasze komórki i tkanki naszego ciała. W naszym wnętrzu ciągle rozgrywa się dramat gwałtu. Dzieje się tak dlatego, że doświadczenie traumy zmienia reakcję biochemiczną w mózgu. Dochodzi do nadmiernego wydzielania hormonów stresu – adrenaliny i kortyzolu, które blokują system przetwarzania w mózgu. W skutek czego informacje związane z traumą utrzymują w izolacji i zastoju.

Te odszczepione ( zdysocjowane )części, wspomnienia urazowe zostają zamrożone w mózgu i uwięzione w sieci neuronów wraz z takimi samymi emocjami, przekonaniami i odczuciami fizycznymi, które były obecne w chwili zdarzenia. Wydarzenie traumy zostaje odizolowane od reszty wspomnień i zablokowane w sieci pamięci wskutek czego nie dochodzi do przetwarzania urazowego zdarzenia.

Te niezintegrowane, nieprzepracowane informacje mogą ujawnić się w dorosłym życiu np. w formie flashbacków ( intruzywnych wspomnień ), które wdzierają się do naszej świadomości bez naszego udziału. Przywołują wyraźne obrazy, emocje, a nawet doznania fizyczne takie, jakich doświadczaliśmy podczas wydarzenia traumatycznego choć wydarzenie może ulec częściowej lub całkowitej amnezji.

Kobiety przejawiają  tendencję do brania na siebie odpowiedzialności za zaistniałą sytuację. Obwiniają się. Milczą, bo boją się usłyszeć, że to ich wina, że pewnie zachowywały się w sposób prowokacyjny. Taka sytuacja powoduje, że kobiety nie mówią o traumie jaka je spotkała.

 Gwałt zmienia u kobiet postrzeganie swojego ciała i stosunek do niego. Zaczynają uważać swoje ciało za brudne, nieczyste i naznaczone stygmatem. Żywią do niego niechęć i wrogie, agresywne impulsy. Mogą je nieświadomie atakować głodząc, popadając w uzależnienia, czy też uprawiać przypadkowy seks. W tym znaczeniu odtwarzają nieświadomie sytuację przemocy.

 Aby wyjść z tego błędnego koła przemocy  i na nowo odzyskać równowagę psychiczną należy skorzystać z pomocy specjalisty. W przypadku nasilonych lęków, stanów depresyjnych, natręctw pomocna może być wizyta u psychiatry i farmakoterapia. Należy również rozważyć wizytę u psychologa i wzięcie udziału w psychoterapii. Terapia pozwala uwolnić emocje, odzyskać utracone poczucie bezpieczeństwa i sprawczości nad własnym życiem. Uwalnia od poczucia winy.

Pomocna jest terapia metodą EMDR, która odblokowuje bolesne wspomnienia, pozwala na ich przetworzenie i uwolnienie od nich w następstwie czego możliwy staje się powrót do równowagi psychofizycznej.